Taipei ’23 – dag 16: Kofferkwelling

Zaterdag. Vrije dag.

Vandaag gaat Ruth weer naar huis. Nou ja, terug naar Amerika. Ik weet niet zo goed of ze dat als thuis ziet, want ze heeft me verteld dat ze overal al heeft gewoond. Misschien is het wel een Diplomat’s Daughter. Jonge jaren in Mongolië en China (maar ze heeft daar nooit leren schrijven, vandaar dat ze nu hier is geweest). Daarna naar Canada voor de middelbare school en naar Amerika voor de universiteit. Ik weet niet hoe veel jullie weten van het Amerikaanse universiteitensysteem, maar daar naar de universiteit gaan is hartstikke duur. Zeker als je naar een universiteit gaat die buiten je home state is. Binnen je eigen staat hebben je ouders namelijk al belasting betaald, waardoor jij tegen een lager tarief colleges kan volgen. Ruth valt overal buiten, zegt ze, want ze heeft zelf niet lang genoeg in Amerika gewoond om ook maar in één van de vijftig staten van Amerika voor weinig naar school te gaan. Het is een onderwerp, en dat snap ik wel. Gewoon hartstikke ruk.

Zoals ik volgens mij reeds had vermeld is Ruth nogal klein van stuk. Er is echter wel enige sprake van compensatiegedrag, want wat ze niet heeft in lichaamsgrootte neemt ze wel mee naar huis in de vorm van koffers. Ik kan de gedachte ‘typisch Amerikaans’ maar met heel veel moeite onderdrukken, want holy sh*t, wat heeft dat kind veel mee. Twee grote koffers, dan een carry-on die twee keer zo groot is als de mijne, en een rugzak waar ze ook nog eens in verdwijnt. Ik heb gisteren maar eens geïnformeerd hoe ze naar het vliegveld gaat, want ik had die twee gigantische koffers al zien staan, en had zo’n idee dat ze die niet zelf van de vier (vijf) trappen af ging krijgen. Toen wist ik nog niet eens van de carry-on en rugzak van minstens vijftien kilo.

Ruth wordt door een taxi van de school naar het vliegveld gebracht. Dat lijkt me wel fijn, want dan hoeft ze niet met al die dingen in de metro. Echter is er één probleem(pje). Je wordt als je hier die taxi boekt niet voor je eigen verblijfsadres opgehaald, maar voor de school. Dat is dus zelf vijf trappen naar beneden met al je zooi, en dan tien minuten lopen door de brandende hitte, twee grote wegen overstekend.

Ik vind het niet nodig dat Ruth dit helemaal alleen doet. Buiten het feit dat ze de afgelopen dagen, toen ik me zo beroerd voelde, ook heel lief voor me is geweest, vind ik het gewoon stom dat zij zich helemaal een breuk tilt aan die koffers, terwijl ik boven lekker niks zit te doen. Dus: “I’ll walk with you.” Ruth voelt zich zo te zien een beetje bezwaard, maar ziet ook wel in dat ze met de hoeveelheid spullen die ze heeft gekocht echt niet alleen en zonder hernia beneden komt. “I came here with one suitcase and a backpack, I bought the other one and the carry-on here…”

Ruth heeft zelf de grootste tas vast, dus ik pak nummer twee en loop daarmee naar beneden. Ik ben allang blij dat het naar beneden is, en niet naar boven. Want mijn eigen spullen naar boven tillen hier was al hels. Als ik de koffer beneden heb gebracht en weer bovenkom zie ik dat Ruth twee trappen verder is. Die moet er nog minstens zes, dus dit duurt nog wel even. Ik pak de carry-on en de rugzak, wandel weer naar beneden, Ruth voorbij, en ga dan maar beneden staan wachten. Toen ik haar tegenkwam op de trap heb ik gevraagd of ze wilde wisselen, maar dat hoefde niet. Prima, dan wacht ik wel even.

De tassen zijn niet alleen groot, maar ook ontzettend zwaar. “How much can you take per bag?” “Fifty pounds.” Ik reken het om en kom uit op – nou ja – dus ongeveer 22 kilogram. Die tassen zijn zwaarder dan dat, dat weet ik zeker. Maar goed, that’s not my problem, dus prima. Eenmaal beneden wandelen we naar school. Initieel loop ik met één koffer, maar nog niet halverwege heb ik er al twee in mijn handen. De grond is namelijk niet echt heel egaal, dus je moet die koffers achter je aan trekken. Maar dit is te zwaar. Dan maar zo. Gelukkig kan ze er zelf ook wel om lachen. 🤣 Het is ook echt wel heel erg veel. Ik vertel Ruth dat ik elke dag een verhaaltje schrijf, en dat dit er zeker in komt. Dat vindt ze goed. “I’m never doing this again. I’m traveling light from now on!”

Bij de school nemen we afscheid en wandel ik terug. Ik ben inmiddels ook weer kletsnat van het zweet want ondanks dat het vandaag niet zo vochtig is als in de vlindertuin van menig dierentuin is het nog steeds warm. Onderweg koop ik een kopje koude koffie en die drink ik thuis op. Bijkomuh!

Een paar uur later vind ik het wel eens tijd om wat te gaan doen. Ik was van plan langs een spelletjeswinkel te gaan, dus dat doe ik. Ik wil eigenlijk wel een mooi(er) hoesje voor mijn Switch. Ja, ik heb er nu eentje, maar die is eigenlijk te groot en te onhandig naar wat ik graag wil. Er een hier kopen betekent dat ik iets heb wat ik vaak ga gebruiken en steeds als ik het zie weet dat het uit Taiwan komt. Dat vind ik leuk! In de buurt is een winkeltje die deze dingen verkoopt, dus daar loop ik heen. In de 600 meter die dat duurt drink ik een flesje van 700 ml leeg en heb daarna eigenlijk nog steeds dorst.

De spelletjeswinkel is klein en best gezellig. Nergens staan prijzen op, dat vind ik altijd zo achterlijk. Dan maar vragen. Wel goed voor Chinees oefenen! Ik krijg wat info over twee verschillende hoesjes en iets wat ik misschien als cadeautje ga meenemen. Het meisje is lief en behulpzaam. Ik bedank haar en zeg dat ik later vandaag terugkom als ik mijn keuze gemaakt heb.

Dan stap ik de metro in, etenstijd. Het foodcourt waar ik gisteren langskwam is vandaag de sjaak. Het worden wat 炸雞 oftewel gefrituurde kippenstukjes. Dat frituren ze hier in een goedje waar dan ook weer een smaakje aan zit, dus wij herkennen het wel als een soort kipnuggets, maar het smaakt toch net anders. Ik vind het wel lekker! Vervolgens koop ik ook nog een drankje: mango meets Yakult. Het is verbazingwekkend lekker, en ik heb het zo op.

Na nog wat rondstruinen ga ik weer met de metro terug naar huis. Of nou ja, naar de winkel waar de spelletjes zijn, en de hoesjes. Ondertussen sta ik bij een oversteek te wachten, en zie een fantastisch Chinees woordgrapje. Die zijn er hier constant, want met al die karakters en al die woorden die hetzelfde klinken, kan je een hoop leuke dingen doen! Dit vind ik dus ook een van de leukste dingen aan het Chinees, dus ondanks dat jullie hier waarschijnlijk helemaal niet op zitten te wachten, ga ik het toch uitleggen.

Het is een winkel waar ze drank verkopen. Je moet twee dingen weten:

 

1. Het Chinese karakter voor drank is 酒 en dat klinkt als ‘dzjioo’ en dat heeft dezelfde uitspraak als het woord voor het getal negen.
2. Het Chinese woord voor het werkwoord ‘kopen’ klinkt als het Engelse woord ‘my’ (mijn).

 

Onto the joke. 😃

Op de gevel staat: My酒 –> dat klinkt dus als ‘alcohol kopen’ (en als ‘mijn alcohol’, maar die was wel duidelijk toch?), da’s natuurlijk perfect voor een winkel waar ze drank verkopen. Op de gevel staat ook hun website-adres: www.my9.tw. My klinkt dus nog steeds als ‘kopen’, maar het getal 9 hier klinkt als ‘drank’.

Kee blij. 😄 Niet omdat het om drank gaat, maar omdat ik dit soort grapjes dus echt fantastisch vind. Ik vind het vooral leuk dat ik My酒 op een gevel zie staan, dat een paar keer uitspreek omdat ik me afvraag wat het grapje eraan is, en het mezelf dan vervolgens hoor zeggen. Hihi!

Terug naar het echte leven.

Bij de spelletjeswinkel doe ik mijn aankopen. Vervolgens nog even langs een supermarkt voor nog wat drinken en wat snacks voor vanavond. Ik vind het wel weer mooi geweest. Volgens mijn telefoon heb ik ruim 10.000 stappen gelopen en zo voelt het ook. De avond breng ik wat hangend door. Af en toe volg ik pap en mam, die momenteel van Hong Kong naar Tokio vliegen. Als ze eenmaal geland zijn en staan te wachten in de rij voor de taxi kletsen we nog eventjes. Fijn dat ze weer veilig geland zijn!

Morgen weer een verhaaltje!

🧺