Taipei ’23 – dag 26: Roltrapescalatie

Vandaag zijn wij metrotoerist. En met wij bedoel ik mijn Zwitserse klasgenootje en ik. Maar eerst gaan we na school wat eten, want het is belangrijk om goed te eten. Dat heb ik hier, ondanks dat ik dit weet, ook al een keer fout gedaan, met als gevolg een heel ongelukkige avond. Niet meer dus. Goed eten. En genoeg. En verschillende dingen.

Na het eten gaan we via de groene metro naar de bruine. Dat is de 文湖線 Wenhu Line, maar in het Engels heet het de BR (oftewel: brown). Waar die namen hier vandaan komen is mij niet altijd duidelijk, want ik zie de karakters uit de naam niet altijd ook bij de stations staan. Maar, Wikipedia vertelt mij dat de metrolijnen vernoemd zijn naar de wijken die ze verbinden, en dat zijn in dit geval 文山 Wenshan en 內湖 Neihu. Ik word blij van deze structuur, zeker omdat ze er dan ook echt ‘Wenhu’ van maken en niet ‘Wennei’, ‘Shannei’ of ‘Shanhu’.

De reden dat wij als toeristische attractie vandaag een metrolijn verkozen hebben is overigens omdat de Wenhu line bijna volledig bovengronds rijdt. Dat betekent dat je al in de airco zittend een hoop van Taipei zo aan je voorbij ziet gaan. Nog leuker is dat deze metrolijn volledig automatisch rijdt, zonder bestuurder. Wij gaan dus braaf in de rij staan voor de voorste van de vier wagons, en gaan voorin zitten om ook naar voren te kunnen kijken. Het voelt best gek, om ergens in te zitten waar geen bestuurder in zit. De Wikipediapagina van Metro Taipei is nogal lang, dus daar heb ik ook gevonden dat alle wagons nog wel centraal worden aangestuurd, maar in principe zelf rijden totdat er ergens een probleem is.

Dat is met de ondergrondse metro’s hier wat anders, trouwens. Daar zit wel een bestuurder in. Die bestuurder stapt elke halte uit om te controleren of als de deuren dicht gaan er niemand meer tussen zit. Wikipedia vertelt mij dat ook die metro’s in principe automatisch rijden, maar dat de bestuurders de controle wel kunnen overnemen in geval van nood. Ik vraag me toch af hoeveel praktische ervaring deze mensen dan hebben met metro’s besturen. Maar goed, het gaat hier wel allemaal heel gedisciplineerd, dus ik besluit maar dat dit niet iets is waarover ik mij enige zorgen ga maken.

Terug naar de Wenhu Line. Wij stappen in richting 台北南港展覽館 Taipei Nangang Exhibition Center. Een hele mond vol. Onze docent heeft ons vanochtend verteld dat het misschien wel leuk is om bij 大湖公園 Dahu Park uit te stappen en daar een rondje te lopen, dus dat doen wij. Alhoewel het vandaag bewolkt is voelt het wederom als 42 graden. Al lopend is het wel te doen, maar als je stilstaat dan plakt direct al je kleding overal aan je. Naar de WC gaan is hier ook niet eenvoudig. Denk maar aan je spijkerbroek weer aandoen nadat je net gezwommen hebt. Ondanks dat je je goed hebt afgedroogd, is het in die kleedkamers vaak zo vochtig dat kleding aandoen niet echt een prettige activiteit is. Dat is hier continu zo.

Na een halfuurtje langzaam door het park slenteren met een fles water in onze handen hebben we er wel genoeg van. Het is hier best mooi, dus het was een prima bestemming. We hebben braaf foto’s gemaakt van alles wat wij mooi vinden. Er is een soort paviljoentje in het water met een wandelpad met negen bochten om er te komen. Wat betreft traditionele gebouwen gaat het nooit om het praktische hier, maar altijd om de symboliek. Die is veelzijdig. Het getal negen kan een hoop betekenen. In dit geval schat ik in dat het de bedoeling is dat het klinkt als 久 en dat betekent zoiets als een langdurig leven (“moge je maar lang bestaan”).

Eenmaal volledig oververhit gaan we de metro weer in. We besluiten om alsnog helemaal naar het eind te gaan en daar een winkeltje te vinden voor een ijsje. Dat wordt de 7/11. Wij kopen nog een flesje drinken, een watermeloenijsje en een aardbeienijsje. Gelukkig kunnen we hier binnen in de airco zitten, da’s echt nodig.

Het metrostation Taipei Nangang Exhibition Center is op zichzelf ook nog bijzonder. Nog nooit heb ik bij elkaar zo ontzettend veel roltrappen geteld. Spijtig genoeg heb ik ze niet geteld toen wij poogden het metrostation te verlaten, maar ik denk dat we op minstens negen roltrappen hebben gestaan. Daarna weten zelfs de beste onder ons niet meer waar het noorden is… Denk ik, want daar behoor ik alleen toe als mijn leven ervan afhangt (lees: als ik aan het vliegen ben of als ik helemaal alleen op stap ben). Het gaat ongeveer zo: metro uit, roltrap af. Roltrap in kwestie gaat dwars door een verdieping heen en brengt je naar straatniveau. Dan denk je dat je eruit kan, maar dat is niet zo. Sla linksaf, ga nog een roltrap af. Dan ben je dus op verdieping -1. Vervolgens vind je ergens poortjes, dus uitchecken met de metrokaart maar. Daarna op zoek naar uitgang nummer 7. Rechtsaf, een roltrap omhoog. Eenmaal daar zien we door een ruit heen allemaal fietsen geparkeerd staan. We zijn nog steeds niet terug op straatniveau. Een 180 later staan we weer op een roltrap omhoog. Daar kunnen we eindelijk het station uit. Maar voordat dat kan moet je eerst weer ongeveer vijf traptreden af, omdat alle metrostationingangen hier een verhoging hebben. Mocht de boel overstromen (die kans is hier toch wel redelijk aanwezig in bepaalde seizoenen) dan loopt de metro tenminste niet onder.

Het bewijs dat dat nodig is is er ook. In 2001 heeft tyfoon Nari ervoor gezorgd dat zowat het gehele metrosysteem onderwater liep. Alles heeft toen, met uitzondering van de Wenhu Line, drie maanden lang stilgelegen.

Ons ijsje geconsumeerd gaan we weer terug naar de metro. De andere kant op, nog maar een keertje kijken! Wat ik ook echt fantastisch vind is dat deze metro ook langs Songshan Airport komt. En nog wat. Volgens mij heb ik dit al verteld, maar ik vertel het lekker nog een keer, want ik vind dit leuk. Als de metro langs het platform komt, gaat ‘ie langzaam rijden zodat je goed kan kijken! Dit keer zie ik drie grote passagiersvliegtuigen richting de baan taxiën. Ik vind het weer leuk!

Thuis, eten, hangen, slapen. De warmte heeft mij genekt vandaag. Morgen weer een dag!

🧺