Taipei ’24 – Dag 5 en 6: Rivieroeveruitzicht en mangamania

Hoi hoi!

Dinsdag 9 april

Vandaag was het dan zo ver, de allereerste échte lesdag. Ik heb ruk geslapen, viel pas om half twee of twee uur in slaap. Het regende de hele avond zo hard, door de combinatie van het geluid en dat ik eigenlijk niet zo lekker lag op deze plank lukte het maar niet de slaap te vatten. Ik voel het deze ochtend, dus vanavond maar op tijd naar bed.

Toch verander ik om een paar minuten over half acht mijn horizontale houding maar in een verticale. Ik zal toch moeten, dan maar met een paar minuten extra voor mezelf bij de koffie. Dat halfuurtje ’s ochtends waardeer ik echt enorm. Het is eigenlijk perfect – om half acht is er verder nog niemand wakker, dus kan ik rustig douchen. Dan zit ik om acht uur aan de koffie met een ontbijtje bij de Family Mart. Dat kan ik rustig opeten. Ondertussen kijk ik naar de ochtendbewegingen van de mensen om me heen en lees ik de krant of een beetje Reddit. Om half negen ga ik lopen naar de universiteit.

Volgens Google Maps is het 20 minuten lopen naar de universiteit. Daar ben ik het soms wel, soms niet mee eens. Dat komt niet door de hitte, maar door de stoplichten. Die staan hier gerust drie, drieënhalve minuut op rood. Ik zal eens proberen een foto te maken van de immense kruispunten hier. Auto’s, scooters, bussen, fietsen, voetgangers. Alles moet alle kanten op, en met minstens vier banen die drie kanten op kunnen duurt dat best lang. Heb je de stoplichten mee, dan duurt het ritje naar de universiteit inderdaad 20 minuten. Heb je er een paar tegen, dan ben je een halfuur bezig. Er is nog één Mario Kart-achtige shortcut: bij een van de grootste kruispunten het metrostation ingaan en dan onder de grond schuin oversteken. Dat scheelt 2 stoplichten x 2,5 minuut = 5 minuten. Winnen! Om half negen vertrekken is in ieder geval veilig zat.

Onderweg kom je af en toe wel een heel mooi putdeksel tegen:

Op de uni hebben we eerst les over het leesboek en daarna over het spreekboek. De boeken hebben andere namen, maar wat het verschil nou precies is, is me onduidelijk. In beide boeken staan teksten, een hoop vragen, en een hoop grammatica. In beide lessen praten de docenten over de teksten, stellen ons de vragen, en laten ze ons de grammatica oefenen. De één schrijft meer op het bord, de ander typt. Wat mij betreft zijn de lessen qua structuur identiek… vandaar dat ik het dan maar lees- en spreekboek noem. Een minimaal verschil voldoet.

Als we om 12:10 uit zijn gaan we naar een schriftjeswinkel (woohoo, mijn favoriet, en lucky me dat ik een klasgenootje heb die dat ook leuk vindt). Daar koop ik een klein boekje waarin ik stempels ga verzamelen van metrostations en bezienswaardigheden. Die hebben hier allemaal stempels, een soort van kruising van Pokémon GO (want: verzamelen), Geocachen (want: zoeken) en een computerspel (want: als je de stempel niet kan vinden (dus de puzzel niet kan oplossen) kan je altijd online opzoeken waar je de stempel dan wel vindt). De eerste is al binnen, die van mijn thuismetrostation 古亭 Gǔtíng ‘Oud Paviljoen’.

Om iets over 2 uur gaan we terug naar de universiteit. We gaan eens luisteren naar een college over Chinese verhalen. Het is een van de extra lessen die we kunnen kiezen. Het leuke hiervan is dat ik alles versta, het niet zo leuke is dat ik eigenlijk te moe ben om dit nu leuk te vinden. Na een uur is het pauze. Wij stappen op. Voor ons is de dag wel klaar. We gaan naar huis, huiswerk maken. ’s Avonds eten we Japanse curry. De mijne heet 雪花牛肉片咖哩 ‘curry met dunne rundvleesplakjes’. Teringlekker. Ik app naar pap, mam en Marc dat ik ga onthouden waar deze tent zit en dat ik ze als ze hier zijn hier mee naartoe neem. Nou al zin in!

In de currytent staan overal bordjes zoals die hieronder:

Daar staat het volgende:

咖哩不會辣 gālí bú huì là ‘curry kan niet spicy zijn’

咖哩不會辣 gālí bú huì là ‘curry kan niet spicy zijn’

咖哩不會辣 gālí bú huì là ‘curry kan niet spicy zijn’

因為很重要 yīnwèi hěn zhòngyào ‘omdat dat heel belangrijk is’

所以要念三次 suóyǐ niàn sān cì ‘dus zeggen we het maar drie keer’

Ik heb zo’n idee dat er nogal veel mensen zijn geweest die hebben gevraagd of de curry ook spicy te maken is. En ik heb zo’n idee dat de koks die vragen zat zijn en klanten duidelijk willen maken dat curry niet heet hoort te zijn. Ik denk dat dit de Taiwanese variant is van ananas op pizza…

Na het eten kopen we nog wat te snacken in de supermarkt. Altijd fijn om iets te hebben thuis. We gaan naar een van de ‘grotere’ supermarkten hier (nog steeds formaat Albert Heijn to-go). Dat blijkt een supermarkt te zijn waar ik van de zomer ook een keertje geweest ben, toen ik bijna niet meer ziek was (was best even lopen vanaf waar ik woonde). Toch grappig om daar nog eens te shoppen! Daarna gaan we beiden huiswaarts. Ik gooi m’n kleren maar eens in de was. Niet omdat ik niks meer heb, maar wel omdat ik een grote stapel was heb en benieuwd ben of de wasmachine en droger eigenlijk wel naar behoren functioneren. Zo niet, dan heb ik nog een paar dagen om een wasserette te vinden en er naartoe te gaan. Maar, dat blijkt allemaal niet nodig. Beide apparaten functioneren prima. Het is ook nog niet superheet en supervochtig, dus kleren kunnen nog drogen in de droger, I guess. Inmiddels zit ik met gewassen haar en schone kleren op bed te schrijven. Het is iets over 11 uur ’s avonds, en ik ga zo het licht uit doen. Ietsje langer slapen dan de vorige twee nachten, hopelijk.

 

Woensdag 10 april

Het langer slapen is gelukt hoor! Ik voel me een stuk uitgeruster dan gisteren. De lessen zijn goed te volgen, vrij gauw is het 12 uur. Klasgenootje en ik gaan wat eten. We kunnen nog wel naar een extra college, maar eigenlijk willen we naar boekenwinkels. Dat gaan we dan maar doen, want we mogen zelf kiezen. Eerst met de metro naar 公館 Gōngguǎn en dan naar 茉莉二手書店 Mollie’s Used Books Store. Voor de zeer oplettende lezer: ja, daar heb ik het al eens over gehad, maar dit is een andere locatie van inderdaad dezelfde winkel. Maar het leuke van tweedehands boekenwinkels is dat ze niet allebei dezelfde boeken hebben. Zou ook wel gek zijn: “Ja hoor, u mag uw boeken wel inleveren, maar alleen als u nog een exacte kopie heeft van dit boek en die kopie ook nog even naar onze andere locatie een halfuur verderop brengt.” Dan doen ze niet lang meer zaken, denk ik zo.

Oh, en er is nog iets wat ik gedaan heb wat ik niet van tevoren had verwacht: ik heb op sokken in een boekenwinkel gestaan! Bij Mollie’s was er een stukje met een Japanse vloer, dus een beetje hoger dan de normale vloer. Daar mag je dan niet met je schoenen op, dus schoenen uit, in een kastje ernaast, en op sokken door de winkel. Eigenlijk geeft het wel een heel gezellig gevoel!

Ook mijn stempelzoektocht gaat weer verder. 公館 Gōngguǎn staat in mijn boekje. Na de boekenwinkel gaan we in de metro naar het eindpunt van de groene lijn: 新店 Xīndiàn. Daar is 碧潭 Bìtán, een plekje dat er mooi uit moet zien. Het is woensdag, dus het is er redelijk uitgestorven, maar dat vind ik als mensenschuwe niet erg.

Het is inderdaad mooi – een paadje langs het water met aan de andere kant heuvels begroeid met heel groen bos. Er is een hangbrug, die beweegt als je er overheen loopt (dan voel je de aardbeving niet). En er is nog een straatje met terrasjes die uitkijken over het water. Voor Taiwanese begrippen duur, maar ik ben toch van plan daar met pap en mam en later Marc een biertje te gaan doen. Het is er te mooi!

Ter illustratie:

Ik vind mooi!

Daarna begeven wij ons naar 西門町 Xīméndīng, daar is namelijk een manga- en animewinkel. Als we er bijna zijn komen we nog een 7-Eleven tegen in volledige Hello Kitty-stijl. Ik had al eerder een ver-Hello Kitty-de metr o gezien, dus deze kan op het lijstje van ver-Hello Kitty-de dingen in Taiwan. Dan over die winkel: ik ben nog nooit in een winkel geweest waar ze manga’s verkopen, en zeker niet zo’n grote, maar wat een ervaring!

Heel, heel, heel, heel, heel (doe dat nog maar zesentachtig keer) veel stripboeken. Over alles. Ik weet niet waar ik moet kijken. We spenderen er ongeveer twee uur (als het niet meer is) en daarna sta ik weer buiten met de eerste delen van drie verschillende verhalen. Ik ga ze proberen te lezen in de hoop dat ik eindelijk leuke stripboeken heb gevonden in het Mandarijn. Aan Donald Duck doen ze hier niet, namelijk.

Ik dacht overigens dat er in manga’s alleen maar gekke verhalen stonden over dingen die niet konden. Alhoewel dat eigenlijk wel zo is in heel veel van de verhalen (als ik mijn klasgenootje moet geloven) zijn er ook genoeg verhalen die wel een beetje realistisch zijn. Dat is meer mijn straatje. Dus, ik heb ook weer wat geleerd over de wereld.

Na de animewinkel (Animate heet ‘ie) gaan we wat eten. Dat wordt Koreaans, eten in een stenen kom die nog heel heet is. Zo heet dat je je rijst wel regelmatig moet rondscheppen anders brandt die aan. Dat moet je een beetje laten gebeuren (crispy rijst is lekker) maar niet te lang laten gaan, anders heb je een beitel nodig om het nog los te krijgen (en zwartgeblakerde rijst is niet te vreten). Verder zit er in mijn kommetje: kimchi, rundvlees, wat groenten (geen idee wat), wat doorzichtige noedels, en tteokbokki (ja, die dubbele letter t aan het begin klopt). Dat laatste vind ik niet zo lekker, want dat zijn een soort stukjes rijstdeeg die in een saus zijn gebakken die naar vis smaakt. Maar, de rest is wél lekker, dus Kee blij.

Na het eten duiken we nog een tijdschriftenwinkel in waar ze (je raadt het al) ook stripboeken verkopen. Het houdt gewoon niet op hier… ongelooflijk! Maar, ik ga eerst mijn drie aanwinsten maar proberen te lezen. Misschien snap ik er wel helemaal niks van.

Daarna vinden we de stempel bij het station van Ximen nog. Ik heb intussen al wat meer stempels, ook eentje van Bitan, en eentje van Animate (de winkel). Ik moet eigenlijk een kaart hebben van alle metrostations en dan afvinken waar ik geweest ben. Alhoewel je de stempels niet alleen bij de metro kan vinden, maar ook op andere plekken, zoals dus Bitan en Animate.

Morgen maar eens wat rustiger aan doen. Wederom 10 kilometer en 13.000 stappen gezet. Hopelijk goed slapen vanavond.

親愛的讀者，下次見！ Lieve lezers, tot de volgende!