Taipei ’24 – Dag 27 en 28: Tempel in bubbeltjesplastic

Woensdag 1 mei

De week is door midden! Wij blij, want we hebben zin in weekend.

Na de les gaan we shoppen. Beetje gekke tekst uit mijn mond, maar ik wil hier graag een heel dunne jas kopen. Zo dun dat je er qua warmte niks aan hebt. Maar wat die jassen wél goed kunnen, is de zon tegenhouden. Dat is voor hier wel heel fijn, want als de zon schijnt, dan schijnt ‘ie hard. Qiqi wil ook nog graag een lange broek kopen, want die gaat van het weekend naar de dierentuin, en daar word je doodgestoken door de muggen als je geen lange broek aanhebt. Dus wij gaan met z’n drieën maar eens een nieuw metrostation aandoen (stempeltocht) waar ook een kledingwinkel is die kleding verkoopt voor enigszins schappelijke prijzen (lees: de helft van de Nederlandse prijzen).

We gaan naar een winkel van een keten genaamd NET. Dat is de H&M van Taiwan. Ik zal je het shoppen besparen: de jassen die ik wilde waren er, maar niet met zakken die dicht konden. Dan hoef ik het dus niet, want ik wil wel dat m’n sleutels en telefoon in de zakken kunnen zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik die allemaal kwijtraak.

Dus ik koop geen jas.

Qiqi koopt wel een broek, dus wat dat betreft zijn we in elk geval geslaagd!

Vervolgens gaan we op zoek naar avondeten. Eigenlijk zijn we de rundvleesnoedelsoepen en varianten daarop wel zat, dus we besluiten maar eens naar de McDonalds te gaan (Maccie klappuh!). De McDonalds in de buurt van waar we zijn blijkt echter ramvol te zijn, dus daar kunnen we niet zitten. Dan maar weer terug naar huis, want van onze klasgenootjes weten we dat daar ook een McDonalds zit met best wel heel veel zitruimte.

Eenmaal daar aangekomen bestellen we aan een zuil, want we zijn de sociale interacties even zat. We pakken een bordje met een nummer mee en vinden boven een tafeltje. Het eten smaakt ons goed. Wat pittiger dan thuis, maar dat is ook wel te verwachten. Als drankje, milk tea. Blijft apart, dat je dat hier bij de McDonalds kan krijgen. Maar no complaints!

 

Donderdag 2 mei

Deze middag gaan wij naar winkelcentrum 美麗華 Miramar. Die naam is een overblijfsel uit de Portugese tijd. Niet dat dat winkelcentrum er toen al stond hoor, dat lijkt me knap. Maar de plaatsnaam komt er wel vandaan. Het is – zoals alle winkelcentra hier – ongelooflijk groot. Zo groot dat op de zesde tot en met de negende verdieping een bioscoop zit. Bovenaan pronkt een reuzenrad, maar dat reuzenrad doet het niet meer. Oude pauperzooi. Van dichtbij kan je goed zien dat er na de bouw niks meer aan gedaan is, de verf bladdert van de letters M I R A M A R af. Sund!

Voordat het donker wordt doen we ook nog even een tempeltje aan dat aan de andere kant van het metrostation ligt. Het tempeltje heet 劍潭古寺 Jiàntán Gǔ Sì Jiantan Old Temple. Daar is net een soort mis bezig. Dat zal wel anders heten hier, maar ik kan er niet echt een betere Nederlandse vertaling voor vinden. De Chinese term is ‘les’, op het bordje staat namelijk 「晚課：14:30」(= wǎnkè ‘late les’). We horen allemaal geluiden uit de tempel en zien inderdaad mensen in gewaden bidden tot het figuur dat de tempel bewoont. Voor de tempel is ook nog een pleintje, daar dwalen we nog even rond. Er is een vijvertje en nog een poort. Achter een hek staat nog een ander soort tempeltje of paviljoentje, nog helemaal ingepakt in bubbeltjesplastic. Het zou maar eens kapot gaan, niet? (Hoezo zit steen in bubbeltjesplastic? Waar moeten die stenen dan tegen beschermd worden? Of wie moet er tegen de stenen beschermd worden?)

Naja, al gauw zijn we uitgekeken want zo groot is het allemaal niet. Op naar het winkelcentrum. Daar spenderen we ruim een uur in een soort Japanse Blokker waar je je als piloot gelijk thuisvoelt want voor de deur staat een vliegtuig op een landingsbaan. Wel voor kinderen, maar ik vind het alsnog wel leuk. 😎

In de Japanse Blokker-lookalike is wederom alles te vinden. Spatels (superklein, voor de kleine appartementen in Tokio), massagestoelen, pennen, potloden en papier, telefoonhoudertjes met Pokémons erop, stokjeshouders, poppetjes die je zelf kunt aankleden, banden die je om je middel doet om rechtop te lopen, heel erg veel gezichtsmaskers (en mondmaskers), rijstkokers, tissue-dispensers in de vorm van het bommetje van MarioKart, een stressbal in de vorm van sushi, en ga zo maar door. Gelijk overprikkeld natuurlijk…

‘s Avonds eten we wat in het bijbehorende foodcourt, bij 大心 Dà Xīn. Daar kan je megalekkere pho eten (dat is Vietnamese noedelsoep) én je krijgt er nog een gratis ijsje bij als toetje. De vorige keer dat ik hier was, was dat een mango-ijsje. Dat was al enorm lekker. Nu was het nog beter: we kregen een ijsje van zwarte sesam. Ik vind dat zo lekker! 😋

Eenmaal thuis doe ik nog even een kameropruimactie. Het is weer tijd voor een schoon bed, dus de blauwe lakens gaan er weer op. Stuk beter dan de schijtkleur die er normaal op ligt. ‘t Is dat dit m’n eigen bed niet is, maar je wordt gelijk depressief van de kleuren beddengoed hier. De gekleurde vrolijkheid die is de straten van Taipei wordt hier niet doorgevoerd naar het interieur. Helaasch.

Daarna is het bedtijd. Niet per se heel erg veel gedaan, maar toch moe. Nog een dagje school en dan zijn we al weer op de helft!

🧺